28 grudnia 2010

Podzamcze wspin

Ta niesamowita sciana to Wielka Cima w Podzamczu. Na niej znajduje sie najtrudniejsza droga wspinaczkowa w Polsce, Made in Poland zrobiona oczywiscie przez Lukasza Dudka. Ja jedyne co moge to zadrzec glowe do gory i w zdumieniu otworzyc usta. Takie to plaskie, przewieszone i fantastyczne.
Podzamcze jest jakies 40min jazdy samochodem z mojego domu i nie przesadze jak napisze ze spedzilem na Jurze wiekszosc weekendow mojego dziecinnstwa, a tutejsze skaly i okolice Zamku znam wyjatkowo dobrze. Pamietam jak w wieku lat 6 wkradalem sie z tata, bratem i wujkiem na zamek o 12 w nocy zeby zobaczyc duchy. Dla mnie, jako dziecka, bylo to tak traumatyczne przezycie ze ponoc nie moglem spac przez nastepny tydzien. I naprawde widzialem ducha!
Tym razem wybralem sie z Jagna, znana czytelikom z azjatyckiej podrozy, na wycieczke z zmiarem sprawdzenia czy w tym roku mozna sie jeszcze wspinac. No i nie dosc ze sie dalo, to warunki byly swietne i do tego bylo calkiem cieplo. Tylko da woda w chwytach. Zrobilismy 4 drogi na skale zwanej Niedzwiedz a potem odkrywalismy tajemnice Podzamcza wspominajac czasy jak jeszcze bylismy harcerzami i plasalismy pod skalkami. To byly czasy...
zapraszam do obejrzenia kilku zdjec. Uwazam ze Jura to jeszcze malo znany, a zdecydowanie jeden z piekniejszych, regionow Polski.
Jutro jade na sylwestra w okolice Zakopanego.Mam nadzieje ze oprocz szampanskiej zabawy, wyskocze w gory na jakas mala przygode.
Szesliwego Nowego Roku dla czytelnikow! Pamietajcie o postanowieniach noworocznych!

27 grudnia 2010

Nocna Masakra


Srodek nocy. ciezko stwierdzic jak niska jest temperatura, ale sadzac po skrzypiacym sniegu i parze ust ktora zamarza w kilka sekund to pewnie ponizej -15.na nogach letnie adidaski i bieginiemy w puchu przez srodek pola uprawnego. dookola mgla i mam wrazenie ze za chwile wyjdzie z niej muminkowa Buka. Na sama mysl przechodza mnie dreszcze. Lepiej przyspieszyc. To juz ok 30kilometr biegu na orientacje zwanego wymownie Nocna Masakra. 
Po powrocie zza oceanu i 3 dniach spedzonych w domu pojechalem do Poznania. Z jednej strony chcialem sie oczywiscie spotkac z przyjaciolmi z drugiejm, wystartowac wlasnie w Nocnej Masakrze. Tak na zakonczenie sezonu, zobaczyc jak wypadne na tle polskich napieraczy. W Poznaniu wiadomo czas nie sprzyjal treningom, bardziej imprezowaniu  wiec postanowilem ze zamiast walki na 100km, bardziej honornym dystansie, wystartuje na 50 kilometrow. tak sie zlozylo ze na start wybiera sie rowniez Grzesiek Luczko, znajomy blogger i niezly biegacz a ostatnio wlasciciel sklepu internetowego dla biegaczy Natural Born Runners. Razem z nim kolega Bela ktorego mozna podziwiac na okladze ostatniego numeru magazynu Bieganie;) W takim wlasnie doborowym towarzystwie pojechalismy sie "zmasakrowac"
Biegi na orientacje sa w Polsce bardzo popularne. Tych na 100km jest ok 14 w ciagu roku z najslyniejszym Harpaganem w ktorym startuje corocznie kilaset osob. Zwykle limit ukonczenia wynosi 24h,ale najlepsi dystans pokonuja w 10-14h w zaleznosci od warunkow.  Kiedys startowalem w harpaganie i mimo tego nie trenowalem wtedy biegania, ukonczylem go na siodmym miejscu z czasem ok 17h. Zwykle nadrabialem slaba lyde, dobra orientacja w terenie. Teraz na szczescie wzmocnilem nieco lyde;)
Nocna Masakra jest jednym z najtrudniejszych tego typu biegow na orientacje. odbywa sie w nocy i czesto warunki sa bardzo trudne do tego odbywa sie w formie scorelaufu czyli punkty kontrolne ktore trzeba odwiedzic zalicza sie wedlug wybranej przez siebie kolejnosci. Oznacza to ze optymalny wariant pokonania trasy ma decydujace znaczenie czy zawody sie wygra czy wogle ukonczy. No i wiadomo ze najlepiej jest przebiec ile sie da:)
Zdecydowalismy ze pobiegniemy w trojke. grzesiek ma najwieksze doswiaczenie w rajdach, ja to troche biegam i sie w miare orientuje a Bela jest niezlym maratonczykiem, takze w jednosci sila. 
Nie ma co opowiadac przebiegu calego rajdu kilka tylko uwag dla startujacych. aha, bo zapomnialem dodac ze wygralismy, dlatego pozwole sobie napisac "uwagi dla praganacych poscigac sie w Nocnej Masakrze na 50km"
-  najwieksza roznica miedzy trasa na 100km jest taka ze mamy ulatwione zadanie. wlasciwie cala trasa jest przetarta i w zdecydowanej wiekoszsci, wiecej sladow oznacza lepszy wariant. jednak nie zawsze. najlepsi zawodnicy na 100km/50km czesto ida na azymut i mozna to wykorzytac. tam gdzie uwazasz ze mozna trase skrocic idac na azymut, prawdopodobnie ktos o tym pomyslal wczesniej ,wiec sa slady. jezeli nie, lepiej isc na okolo. 
- jezeli jestes dobrym biegaczem to lepiej wybrac okrezna trase po wiekszej, dobrze przetartej drodze niz brodzic w 30cm sniegu.
- buklak zamaraza, a brak plynow oznacza mniej sily/ odwodnienie/ wolniejsze tempo itd. najlepiej wybrac maly plecak ktory nosi sie pod spodem wierzniechniej kurtki/softshella. ustnik buklaka zamarza najszybciej, trzeba go rowniez trzymac wewnatrz kurtki. Nie ma nic gorszego niz dziwagac 1.5l bezuzytecznego, zamaraznietego izitonika
- waga. mniej rzeczy, oznacza szybsze tempo. ja mialem 2l buklak, kurtke wiatrowa, zapasowe rekawiczki, 2 batony i 3 zele eneergetyczne. Chlopaki mieli duzo ciezsze plecaki, ale nic wiecej wlasciwie nie uzywali(dzieki Grzesiek za dzwiganie moich getrow;). jezeli sie ruszasz to niezamarzniesz. light&fast:)
- nie zatrzymywac sie. najwiecej czasu traci sie na punktach kontrolnych, bo a to sie trzeba napis, a to zjesc, zawiazac buta i schodzi pol godziny. wszystko trzeba robic w marszu, grunt to napierac do przodu.
- nalezy walczyc do konca, bo nigdy nie wiadomo na ktorej sie jest pozycji. My na przedostatim punkcie zroientowalismy sie ze jednak mozemy nie wygrac:) wiec przyspieszylismy
W sumie zajelo nam to 8h27min. Bieglismy jakies 70-80% dystnansu, czasem tempem maratonskim jakie zarzucil Bela, ale na szczescie krotko bo bym nie wytrzymal;) Mozna bylo szybciej, ale dzieki temu ze sie bardzo nie napinalismy na drugi dzien czulem sie juz zupelnie ok. Tylko ten odcisk...

Jezeli ktos ma pytania odnosnie takich biegow to w komentarzach.
Nie powiem zeby wygrana nie poprawila troche mojej nadszarpnietej ambicji;) dobre zakonczenie sezonu.
Nad sensem biegania w takich zawodach, gdzie placi sie 40zl, biega sie w srodku zimowej nocy i nic nie wygrywa (oprocz malutniego pucharka) lepiej nie rozmyslac. bo chyba go nie ma:)
p.s. Zdjecia zrobione przez Szymona Szudlarka

Tadam!


Oficjalnie otwieram nowego bloga. adres sie nie zmienia natomiast zawartosc nieznacznie. Z racji tego ze w nie jestem juz w podrozy i w najblizszym czasie sie nie wybieram to blog bedzie traktowal o przygodach w Polsce. Uprzedzam ze bedzie duzo biegania, wspinania, gór, wszelkiego rodzaju sportu i szeroko pojetej ekstremy. Wiecej informacji praktycznych mniej suchych faktow. Stalych czytaczy bloga mam nadzieje ze temat nie zniecheci a nowych przyciagnie. Wbrew pozora dzieje sie sporo. Chcialbym pisac raz w tygodniu, w praktyce zobaczymy co z tego wyjdzie.Pozrdrawiam z zimowej Dabrowy G.

22 grudnia 2010

Home sweet home


Wrocilem. minelo juz kilka dni i wlasciwie czuje sie jakby cala ta podroz byla jakims nierealnym snem. Kilka rzeczy sie pozmienialo. Niektore ulice sa juz tylko jedno zamiast dwu kierunkowe, sa nowe swiatla na skrzyzowaniu, ten budenek jest kolorowy, a tamten zburzyli. Wiekszosc jednak jest taka sama. Sprzedawczyni na kasie w supermarkecie nie pyta mnie jak sie czuje, ba nawet na mnie nie spojrzala! PKP nadal ma opoznienia, a autobusem mozna jedzic bez biletu. No i przyjaciele tez sie nie zmienili. Moze usmiechneli sie troche szerzej po tej poltora rocznej przerwie ale w gruncie rzeczy nic sie nie zmienilo. I to jest wlasnie piekne. Spotykam ludzi ktorych nie widzialem tyle czasu a rozmawiam z nimi jakbysmy widzieli sie wczoraj. Dzieki wam za to:)
W moim zoltym domku na gorce mam swoj maly niebieski pokoj. Na scianie wisza stare zdjecia, tabliczki z pierwszej podrozy autostopem, na polce kilka pamiatek z poprzednich podrozy. doloze do nich kamien z Denali, ktory wyglada jak kazdy inny. sa tez paleczki do ryzu z myanmaru i medal za ukonczenie ultramartonu. Tak patrze na to wszystko i przypomiaja mi sie wszystkie zwiazane z nimi przygody. To byla podroz ktora napewno odmienila moje spojrzenie na wiele rzeczy, moje podejscie do zycia, moje byc albo nie byc. Jestem kims innym niz 18 miesiecy temu. zaraz ktos mi napisze ze jak zwykle jestem patetyczny (wiadomo kto;) ale tym razem to szczera prawda. podroze zmieniaja ludzi i kto nie przekona sie o tym na wlasnym zyciu ten tego nigdy nie zrozumie.

no to tradycyjnie: po 18 miesiacach , 4 kontynentach, 12 panstwach, 30 lotach samolotem przebylem swiat dookola. musicie przyznac ze odwalilem kawal naprawde dobrej, nikomu nie potrzebnej roboty:)))

to be continued...

12 grudnia 2010

85kg bagazu

3 placaki i torba. co jeden to wiekszy. Kolejnym łutem szczescia pan na check-inie  bierze moje 3 plecaki zamiast legalnych 2. Niestety zabrali mi moja maszynke do gotowania i musze prosic moja host zeby przeslala mi ja do Polski.  Na dworze leje jak z cebra. Do lotu zostala mi godzina. Jakos nie dochodzi do mnie ze wracam juz do domu...

W Seattle bylo dosyc leniwie. Miasto ktore kojarzy sie wszystkim glownie z muzyka grundge i siedziba Microsoftu ma troche wiecej do zaoferownia. O dziwo nie mozna znalezc tutaj za duzo miejsc powiazanych z Nirvana czy Peral Jam. W domu w ktorym zginal Kurt Cobain mieszkaja azjaci. W Seattle urodzil sie tez Jimi Hendrix, ale i w tym przypadku jego muzeum tu nie znajdziemy. Jego dom niedawno zreszta wyburzyli.
Moj tajny plan o wejsciu na Mount Rainer sie nie powiodl glownie z powodu fatalnej pogody. Udalo mi sie za to wyjsc na sciane wspinaczkowa z moja host. Pierwsze 15 minut szlo mi calkiem niezle, a potem sie tak zbulowalem ze do tej pory czuje miesnie przedramion. Trzeba chyba troche przypakowac na poznanskim azsie.  Zbiegiem okolicznosci okazalo sie ze niedaleko Seattle mieszka niejaka Gosia Ciepla, ktora skonczyla ten turystyke na UAMie. Mamy od dawna wspolnych znajomych, ale nigdy sie osobiscie nie poznanlismu, dopiero tutaj. Co ciekawe Gosia zdobyla Denali jakis tydzien po nas. Swiat jest maly. Bylismy w kinie na "127 godzin". Niesamowity film opowiadajacy prawdziwa histori pewnego goscia ktory zostaje uwieziony w canyonie w Utah. Bardzo dramatyczny i robiacy ogromne wrazenie. Ciezko uwierzyc ze to sie stalo naprwde. Polacam!

Nie jestem chyba gotowy jeszcze podsumowywac tej wyprawy. minelo az poltora roku a mam wrazenie jakbym jeszcze calkiem niedawno chodzil po ruinach Angor Wat. Mialem podrozowac samotnie, a praktycznie caly czas ktos mi towarzyszyl. Kolejna wyprawa zycia. Mam nadzieje ze nie ostatnia
Do zobaczenia w Polsce!

9 grudnia 2010

If you're going to San Francisco...



Nalezy sie uzbroic w duza dawke tolerancji. Tutaj mozna wszystko. Nikogo nie zdziwi golas idacy sobie niby nigdy nic ulica, albo latexowa para gdzie pani prowadzi pana-piesk na smyczy. Wszedzie roznosi sie zapach marihuany. Jest tez sporo bezdomnych, ale niektorzy z nich mimo tego ze nie maja domu to posiadaja Iphona i jezdza swoim samochodem. Jest np. taki "bushmen" ktory jest znany z tego ze straszy ludzi na ulicy. Chowa sie za krzakiem i robi "Buu!" na przechodzaca obok parke. Jest na tyle znany, ze ktos zaprosil go na Floryde zeby tam postraszyl ludzi, oplacajac bilet lotniczy i hotel. prawdziwy American Dream. Bushmen ma juz ponoc sporo kasy, ale nadal jest "bezdomnym"
Mieszkam u grupy studenciakow niedaleko parku Golden Gate. Natalie jest artyska. maluje, gra na gitarze, super spiewa i jeszcze lepiej gotuje (zrobila mi paste przed zawodami i ktora byla przepyszna mimo tego ze z pomidorami). Laura jest tak jak ja fantykiem filmowym wiec nie brakuje nam tematow do rozmowy. Rayan jest 100% gejem z rozbrajajacym poczuciem humoru. Jest jeszcze Brandon i Elisabeth ktorzy tez sa na swoj sposob orginalni. Jednym slowem, czuje sie jak u siebie:)
Po zawodach znowu troche schudlem wiec odbijam sobie jedzac codziennie w innej kuchni od tajskiej do amerykanskiej. Bylem juz w San Francisco 2 lata temu, wiec tym razem zamiast ambitnego zwiedzania wybieram spokojny chillout. Mialem okazje zobaczyc film Black Swan z Natalie Portman ktory bardzo goraco polecam. intensywny i dramatyczny, czyli taki jakie kino byc powinno.
W ostatni dzien spotykam sie z Kasia i Piotrkiem Kosmala. Piotrek jest chyba najbardziej utytulowanym zawodnikiem w adventure racingu. Razem z druzyna speleo team (Kasia tez z nimi starowala) wygrywal chyba wszystkie zawody jakie odbywaly sie w Polsce, a za granica byli nawet piatym zespolem na mistrzostwach swiata! ciesze sie ze malem mozliwosc spotkac sie w koncu z Piotrkiem osobiscie. wlasciwie to bylem nawet zaszczycony:) na obiad wciagamy Clam Chowder najwiekszy przysmak tej czesci ameryki.
A wieczorem 21wsze urodziny Natalie. To oznacza ze moze juz oficjalnie pic alkohol. No i pila prawie do upadlego.
Opuszczam z zalem San Francisco i wracam na kilka dni do Seattle. Cel: sprzedac samochod
nie dociera do mnie ze za niedlugo wracam do Polski. Troche sie zaczynam bac...

5 grudnia 2010

DNF



Te trzy litery widnieja przy moim nazwisku na liscie wynikow. Znienawidzony przez wszystkich zawodnikow skrot od "Did Not Finish". Nie wiem co wlasciwie sie stalo. Nie wiem na co moge zawlic wine. Sa poprostu takie dni kiedy wszystko idealnie sie uklada, a sa kiedy nic. Tak jak dzisiaj. Czy to przez te badania? przez to ze spalem 2h tylko? czy moze przez tabletki, ktorych nigdy nie bralem a mialy pomoc moim miesnia przezwyciezyc bol? Pokladalem ogromne nadzieje w tych zawodach. Przebieglem przeciez 50 mil w Squamish w 9h i od tego czasu sporo trenowalem, mialem wiec nadzieje ze bede mogl powalczyc o 8-8.30h. Stresowalem sie bardziej niz zwykle, ale zaraz przed startem udalo mi sie wyluzowac. Milem tylko dziwnie wysokie tempo. Start o 5:07! Ruszylem zaraz za Kasia ktora przyczepila sie czolowki kobiet. Od razu stawka sie rozciagnela z jakas 30sto osobowa grupa z przodu. Tempo ostre. Mialem wrazenie, ze wszyscy zapomnieli ze to bieg na 50mil a nie 10km i do tego biegiemy pod gore! Oddycham powoli, ale zerkam na pulsometr a tam wartosci ktore osiagam zwykle na finiszu ostrego, szybkiego treningu. Cos jest nie tak. Zwalniam, ale tetno wcale nie spada. Kasia juz mi uciekla. Na zbiegu troche odzyskuje sile, ale tetno caly czas bardzo wysokie. Mam nadzieje, ze uspokoi sie troche i potem zaczne gonic. W pewnym momencie trasa wiedzie wzdluz klifow nad oceanem. Akurat jest wschod slonca. Przepieknie. Niestety czuje ze nogi juz zaczynaja mnie bolec a to dopiero poczatek trasy! Kolejny, choc lagodny podbieg zakosami na szczyt gory. Normalnie taki podbieg wogole nie sprawilby mi problemu, teraz walcze z soba zeby nie zaczac isc. co sie ze mna dzieje? Zaczyna padac deszcz. mam dreszcze na calym ciele. Nagle dostaje dziwnej opuchlizny na rekach. czuje ze z twarza tez nie jest wszystko w porzadku. Potem skurcze ud. Chwile do zniesienia a potem tak silne ze musze stanac. Jestem w fatalnym stanie, podjerzewam ze przesadzilem z napojami enegetycznymu, gelami i tabletkami i teraz wychodzi. jakos dowlekam sie do przepaku. To dopiero 18 mila a ja jestem u kresu sil. przez 15min walcze z soba czy rezygnowac czy nie. Widze jednak tych kustykajacych zawodnikow, ktorzy wciagaja jakiegos precla i ida dalej i mysle ze nie moge sie tak szybko poddac. Ruszam dalej. To jedyny moment na tych zawodach z ktorego jestem dumny. Nawet moge troche pobiec, ale po chwili znowu lapia mnie kurcze. Po pewnym czasie mija mnie Kasia biegnaca w druga strone.Ma chyba juz godzine przewagi! Po kolejnych 12 milach zbiegow po zabloconej i sliskiej sciezce, a potem ostrego podejscia juz wszystko mi siada. Dochodze do przepaku na 32 mili po ponad 6 i pol godzinie. Zwyciezcy sa juz na mecie. Postanawiam ze nie ma sensu walczyc przez kolejne 5-6h po to zeby totalnie sie zajechac. Przebieglem juz kiedys 50mil, wiem ze moge. To po prostu nie byl moj dzien...
Jestem zly, smutny i strasznie zawiedziony. Myslalem ze bede walczyl z najlepszymi a przegralem nawet ze samym soba. Nie po raz pierwszy zjadla mnie ambicja. To straszne uczucie kiedy jest sie na lini mety, widzi sie tych potwornie zmeczonych, ale szczesliwych ludzi i miec swiadomosc ze mozna bylo byc jednym z nich.
Nie zawsze wszystko idzie zgodnie z planem, a zaczalem sie juz do tego przyzwyczajac.
Kiedys wroce do San Francisco i udowodnie sobie ze stac mnie duzo wiecej.

Kasia zajela znakomite 8 miejsce wsrod kobiet. Zwyciezylli, zupelnie nie spodziewanie, zawodnicy z Europy, z teamu Salomona. Dla mnie to byla ostatnia powazna aktywnosc przed powrotem do domu. Teraz juz tylko odpoczywam i zwiedzam.
Szkoda, ze nie udalo mi sie fajnie zakonczyc ten wyprawy. Moze to znak ze nie powinienem jej jednak wcale konczyc?;)
Pozdrowienia dla czytelnikow!

3 grudnia 2010

The North Face Endurance Challenge 50


Jutro wielki final mojej wyprawy. Ostatni okazja zeby sie porzadnie zmeczyc. Mimo, ze nie planowalem wycieczki do Kaliforni to dzieki wielu zbiegom okolicznosci stane na starcie chyba najbardziej konkurencyjnego ultramaratonu w USA. 10 tysiecy $ zwabilo najlepszych biegaczy ze wszystkich stanow i kilku zagranicznych twardzieli. Sa obydwoje zwyciezcy poprzednich edycji i rekordzista trasy Uli Steindl. Sa niesamowii bracia Skagg, jest mlody gniewny Dakota Jones, wreszcie Geof Ross, zwyciezca  i rekordzista trasy Western States i chyba naajlepszy ultramaratonczyk aktualnie na swiecie. Zabraknie niestety mojeo ulubienca, czlowiek ktory wyglada jak biegajacy Jezus (albo Forest Gump u konca swojego biegu przez USA) Anton Krupnicka.
Po stronie kobiet jest jeszcze lepiej i gdyby zadna nie byla ode mnie szybsza to nazwalbym to ogromnym sukcesem.  50 mil (okolo 82km) i ponad 6tys metrow przewyzszenia. super organizacja i doskonale zaopatrzone aid stations sprawia ze sa to naprawde szybkie zaody ultra. rekord to niecale 7 godzin.
Moim celem jest utrzymac tempo Kasi Zajac (twardej zawodniczki zespolu SpeleoSalomon) i byc na mecie szybciej niz w 9 godzin. moze powalczyc o pierwsza 20 stke? Zupelnie nie wiem czego spodziewac sie na starcie. Malo podbudowujcy jest fakt ze nie trenowalem ostanie 10 dni przez kontuzje, ale teraz czuje ze wszystko jest w porzadku. Bedzie walka. Moje poczynania mozna sledzic live na facebooku albo stronie organizatora. 

wczoraj rano zanim przyjechalem do San Francisco mialem kolejna porcje testow. Najpiew dmuchalem w rure przez 20min, potem pedalowalem podlaczony do EKG przez pol godziny, a nastepnie lezalem przez 90min z podlaczona dostawa 12% tlenu co symulowalo wysokosc 18tysiecy stop  (okolo 5500m npm).
to bylo troche meczace i rozbolala mnie glowa. dwa razy pobierali mi tez krew do analizy. Ogolnei rzecz biorac nie wiadmo czy wogle badania beda wazne, biorac pod uwage ze przez 1,5 roku znalezli tylko 4 osoby ktore mialy kiedys HAPE. w kazdym razie bylo ciekawie byc po raz pierwszy krolikiem doswiadczalnym.

Teraz jestem juz u mojego hosta z CS w domu w ktorym mieszkaja 3 dziewczyny i dwoch wesolych gejow. W koncu to San Francisco. Najabardziej chyba liberalne miejsce w jakim bylem. Mozna tu robic doslownie wszystko , chodzenia na golasa po ulicy wlaczajac.
trzymajcie kciuki, jutro Wielki Dzien!

2 grudnia 2010

nalot łysego orła



Zrobiło się bardzo zimno. brzegi rzeki pokryły się lodem po którym niezdarnie człapie orzeł. Bald Eagle oprocz tego, ze jest symbolem USA jest tez chetnie poszukiwany przez ornitologow. Zywkle trzeba jechac daleko na polnoc i trzymac kciuki ze jakis sie pojawi. W Squamish natomiast od listopada zaczyna sie ich tutejsze wakacje i praktycznie stadami przesiaduja na drzewach wzdluz rzeki. Do tego sa tak halasliwe, ze lokalni mieszkancy nie specjalnie ciesza sie z tego niesamowitego przyrodniczego spektaklu. 
To juz ostatnie dni w Squamish. Nasypało sniegu, The Chief przybral bialy odcien, a Atwell Peak wyglada wyjatkowo przystepnie. Krazownik slizga sie po drodze, bo w sumie kazda opone ma inna. Modle sie tylko zeby wytrzymal moja ostatnio podroz do Seattle. Niestety dopadla mnie jakas kontuzja piszczela i nie biegam od ponad tygodnia i moje morale przed zawodami spadlo proporcjonalnie to ilosc dni bez treningu. Nadrabiam basenem i wyciskaniem ciezarow co nigdy nie sprawialo mi specjalnej przyjemnosci.
Zakanczam swoja wspolprace z Valhalla Pure Outfitters wyjsciem na wspolne piwo. Zaskakujaco dostaje jeszcze wyplate za dni wakacyjne ktorych niby nie wykorzystalem i 140 dolarow do wydania na zakupy w sklepie. Udalo sie zapakowac do 3 plecakow i torby, o wcisiniecie tego do samolotu bede martwic sie potem. Po likwidacji konta bankowego, w potezne ulewie wyjezdzam ze Squamish. Nie moge uwierzyc ze minelo juz 5 miesiecy odkad po raz pierwszy z Benem stanelismy na szczycie Chiefa. Jestem pewny ze tutaj musze jeszcze wrocic. Wyjatkowe miejsce i wyjatkowe wspomnienia. Zreszta mam jeszcze kilka drog na liscie ktorych nie udalo mi sie zaliczyc w tym sezonie;)

tego krotkiego przejazdu do Seattle obawialem sie od dawna. nie dosc ze samochod jest nieubezpieczony to dzien w ktorym wyjedzam, konczy sie rejestracja naszego krazownika. Do tego te warunki a drodze. W Vancouver wskazowka temperatury silnika zbliza sie niebezpiecznie do maksimum. stoje w korku juz od pol godziny. zielone swiatlo, wjedzam na skrzyzowanie ale zostalem zablokowany przez samochod z przeciwnej strony. czerwone swiatlo, a ja jedyny stoje na srodku skrzyzowania blokujac zupelnie pas ruchu. pierwszy samochod ktory zablokowalem to... policja.  znowu zielone, wydostaje sie z tej stresujacej sytuacji, policja skreca wyraznie za mna. "no to koniec" mysle. rownaja sie ze mna i stajemy bok w bok na swiatlach. udaje ze wszystko w porzadku najlepiej jak potrafie, patrzac przed siebie. pojechali, ufff... co za ulga.
na granicy o dziwo bez zadnych problemow, jeszcze urzednik zyczyl mi powodzenia w ultramaratonie.
w Seatlle zatrzymuje sie tradycjnie u hosta z couchsurfingu Alison. zostawiam u niej samchod, jej wspolokator odwozi mnie na lotnisko i w kimono. lot o 7, przesiadka w Salt Lake City i laduje w Sacramento praktycznie przesypiajac caly lot. Odbiera mnie Mario, jeden z studentow bioracych udzial w badaniach.
Jenni ktora przeprowadza badania w ramach swojej pracy magisterskiej (tutejsze masters) ma 26 lat wiec jest jedynie rok starsza ode mnie. Wogle raczej laboratorium i pracownicy nie wygladaja tak jak sobie wyobrazalem. Taka sobie grupa luzakow, ktorzy zbudowali jakis aparat to mierzenia zamrozonego oddechu i robia badania. Zreszta zdalem sobie sprawe ze badania nie sa specjalnie profesjonalne kiedy nie potrafili mi do konca udzielic odpowiedzi na niektore nurtujace mnie pytania;) 
Pierwsze byly badania spirometryczne. wyszlo mi ze mam troche ponad 6l w plucach ale jakies inne wskazniki wyszly dziwnie niskie, ale mozliwe ze to z powodu ze zle dmuchalem;) potem lezalem na lezace i przez 20min zmniejszali mi ilosc podawanego tlenu az osiagnalem symulowana wysokosc ilus tam tysiecy stop. tutaj czulem sie zupelnie normalnie. na koniec mialem "niby" badania VO2max ktore byly dalekie od profesjonalnych. krecilem na siedzonym rowerku dopoki mialem pare w nogach. sek w tym ze nie o to chodzi w tescie na wydolnosc, bo przestalem z powodu bolu nog a nie problemow z oddechem i wysokim tetnem. moje V02max ztrzymalo sie na 50. Jenni twierdzi ze na bierzni wedlug tego moglbym wykrecic spokojnie ponad 60. musze to jednak kiedys sam sprawdzic.
Na wieczor dostalem duze burrito na wynos i zakwaterownie w calkiem przyzwoitym hoteli z wielkim lozkiem i jeszcze wiekszym telewizorem. Chyba pierwszy raz spie w takim hotelu zamiast byc jego pracownikiem:)
Jutro dalsza czesc badan i przenosze sie do San Francisco. A za 2 dni... biegne.
jak to mowia Stay tuned! bede teraz pisal czesciej
pozdrowienia

p.s. moj film z wyprawy do argentyny pojawi sie na Krakowskim Festiwalu Gorskim, zapraszam serdecznie!